منم یه روز عاقل بودم عشق تو مجنونم کرد

بودیم و کس پاس نمی داشت که هستیم

باشد که نباشیم بدانند که بودیم

آخرین گناه (گناه اصلی)!؟

چرا من باید منتظر بمونم تا موقع مرگم فرا برسه؟
! خود کشی
می خوام خودم واسه مرگ و زندگیم تصمیم بگیرم
اومدنم به اجبار بوده و می خوام رفتنم به اختیار باشه
من آدمم و این حق منه
انتخاب

....

اگر تنها ترین تنها شوم باز هم خداست

می دونی

یه اتاق باشه گرمه گرم روشنه روشن

تو باشی منم باشم

کف اتاق سنگ فرش باشه سنگ سفید

اینجوری که تو تکیه دادی به دیوار و پاهاتو دراز کردی منم نشستم جلوت وسط پاهات و بهت تکیه دادم

تو منو بغل کردی که نترسم که سردم نشه و نلرزم

دو تا دستتم دورم حلقه کردی

بهت می گم چشماتو می بندی می گی آره و بعد چشماتو می بندی

بهت می گم برام قصه می گی تو گوشم می گی آره و بعد شروع می کنی آروم تو گوشم قصه می گی

یه عالمه قصه طولانی و بلند که هیچ وقت تموم نمی شن

می دونی

می خوام رگ دستمو بزنم رگ دست چپمو

یه حرکت سریع با یه ضربه عمیق

بلدی که

ولی تو که نمی دونی می خوام رگمو بزنم آخه تو چشماتو بستی

نمی دونی من تیغ از جیبم در می یارم

نمی بینی سریع می برم و خون فواره می زنه رو سنگای سفید و دستم می سوزه

لبمو گاز می گیرم که نگم آخ که چشماتو باز نکنی و منو نبینی

تو هنوز داری قصه می گی

دستمو می زارم رو زانوم از دستم خون میاد و می ریزه رو زانوم و بعدم می ریزه رو سنگای سفید

قشنگه مسیر حرکتش ولی حیف که چشمات بستست و نمی تونی ببینی

تو بغلم کردی

می فهمی که سردم شده محکمتر بغلم می کنی که گرم بشم

می فهمی هر چی محکم تر بغلم می کنی سردتر می شم

احساس می کنی که دیگه نفس نمی کشم

چشماتو باز می کنی و می بینی من مردم

می دونی

من می ترسیدم خودمو بکشم

از سرد شدن از خون دیدن از تنهایی مردن می ترسیدم

وقتی بغلم کردی دیگه نترسیدم

مردن خوب بود

آروم

دیگه گریه نکن آخه من که دیگه نیستم که چشماتو بوس کنم و بگم خوشکل شدیا و بعد تو همون جوری وسط گریه هات بخندی

دیگه گریه نکن خوب

دل روح نازکه نشکونش

....

من تو را دوست دارم

دور که می شوی
این فاصله هست که از پس هر شیشه خودش را نشان می دهد
چندیست نام فاصله ذهنم را بر هم ریخته
سفر بوی فاصله می دهد
بوی غریبیست
اگر چه نا آشنا هم نیست
اما دور که می شوی چیزی نا شناس در من فرو می ریزد
احساس گنگی گلو را غلغلک می دهد

آخدا خودتم غافلی که چی آفریدی نه
داری تو هم کم کم از من می ترسی
زجری که خودم دارم با جون و دل به خودم می دم داره دل تو رو هم به درد میاره آره
داره اشکای تو رو هم در میارم می دونم
چرا حرف نمی زنی
چیه ترسیدی
چرا فریاد نمی زنی و بگی من منه خدا منه مغرور جلو بندم کم آوردم شرمندش شدم
چرا حرف نمی زنی
آره خدا فقط تو مقصری ازت گله دارم
چرا نمی تونی ببینی که یکی دیگری رو بیشتر از تو دوست داره هان
من بنده بودم و با تو لج کردم تو که خدا بودی چرا
به خودت قسم تو هم نمی دونی الان چه حالی دارم
هیچکی نمی فهمه
شایدم داری حال می کنی جزز بندت رو در آوردی و بازم برنده این میدون خودت شدی
....

عقل در شرحش چو خر در گل بخفت

6بي تو مهتاب شبي باز از آن كوچه گذشتم همه تن چشم شدم خيره به دنبال تو گشتم

شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم شدم آن عاشق ديوانه كه بودم

در نهانخانه جانم گل ياد تو درخشيد باغ صد خاطره خنديد عطر صد خاطره پيچيد

يادم آيد كه شبي با هم از آن كوچه گذشتيم پر گشوديم و در آن خلوت دلخواسته گشتيم

ساعتي بر لب آن جوي نشستيم تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت من همه محو تماشاي نگاهت

آسمان صاف و شب آرام بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فروريخته در آب شاخه ها دست برآورده به مهتاب

شب و صحرا گل و سنگ همه دل داده به آواز شباهنگ

يادم آيد تو به من گفتي از اين عشق حذر كن

لحظه اي چند بر اين آب نظر كن آب آيينه عشق گذران است

تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است باش فردا كه دلت با دگران است

تا فراموش كني چندي از اين شهر سفركن

با تو گفتم سفر از عشق ندانم سفر از پيش تو هرگز نتوانم

روز اول كه دل من به تمناي تو پر زد چون كبوتر لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدي من نه رميدم نه گسستم

باز گفتم كه تو صيادي و من آهوي دشتم تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم

اشكي از شاخه فرو ريخت مرغ شب ناله تلخي زد و بگريخت

اشك در چشم تو چشم تو لرزيد ماه بر عشق تو خنديد

يادم آيد كه دگر از تو جوابي نشنيدم

پاي در دامن اندوه كشيدم نگسستم نرميدم

رفت در ظلمت غم شب آن شب و شبهاي دگر هم نگرفتي دگر از عاشق آزرده خبر هم

نكني ديگر از آن كوچه گذر هم

بي تو اما به چه حالي من از آن كوچه گذشتم

....