فصل پاییزی

دلم از همه چیز و همه کس سر رفته

دلم گرفته آسمون

نمی تونم گریه کنم

شکنجه می شم از خودم

نمی تونم شکوه کنم

انگاری کوه غصه ها

رو سینه من اومده

آخ داره باورم می شه

خنده به من نیو مده

آنهای که می گریند یک غم دارند و آنهایی که می خندند هزار و یک غم

وبلاگ نوشتن مال آدم بی درده
آی شما ها تا حالا سر زدید به محله های فقیر نشین شهرتون
آی آدما چند بار رفتید به شهر زیبای شهرتون
برای یه بار هم که شده تو خیا بونا گذری وار دور و برتون رو نگاه کردید
تا آدمای بدبخت و بیچاره رو ببینید
من و شما هم که اینقدر هارت و پورت می کنیم و ادعای خراباتی داریم
شکممون سیره
یکی عین ما با دیدن اونا جز ناراحت شدن و جو گیر شدن کار دیگه ای بلد نیست
چقدر دلم گرفته
خودمونیم ما هم کلی درد داریما
.... کی خبر داره